Karar verme, var olan ihtiyacın karşılanması için en uygun görülen seçeneğe yönelme davranışıdır (Güçray, 2001). Hayatın her alanında önemli olan bilinçli karar verme süreci, romantik ilişkilerde de ilişkinin seyri açısından yüksek önem arz etmektedir. Bu çalışmanın amacı üniversite öğrencilerinin ilişkide karar verme becerilerini bazı ailesel ve ilişki bazlı değişkenler açısından incelemektir.
Araştırmanın örneklemini farklı bölümlerin lisans ve lisansüstü programlarında öğrenim gören 427 üniversite öğrencisi oluşturmaktadır. Çalışmanın verileri kişisel bilgi formu ve İlişkide Karar Verme Ölçeği (Tosun, Yazıcı ve Altun, 2017) ile elde edilmiştir. Veriler tanımlayıcı istatistik teknikleri, bağımsız t testi, tek yönlü varyans analizi (ANOVA) ve Kruskal Wallis teknikleri ile analiz edilmiştir. Analiz sonucunda ilk olarak bireylerin ilişkide karar verme becerilerinin cinsiyete (t=.24, p>.05), eğitim düzeyine (t=-.58, p>.05) ve ilişki türüne (t=-1.84, p>.05) göre değişmediği gözlenirken; şu an bir ilişkiye sahip olanların (t=6.59, p<.01) ve hayatlarının herhangi bir döneminde ilişki deneyimi (t=3.46, p<.01) olanların olmayanlara göre daha yüksek puanlar aldığı ve farkın istatistiksel olarak anlamlı olduğu belirlenmiştir. Ailesel faktörler göz önüne alındığında ise ilk çocukların ilişkide karar verme puanlarının diğerlerinden anlamlı düzeyde daha düşük olduğu belirlenirken (F(3,415)=3.40, p<.05); puanların kardeş sayısına (H=4.61, sd=4, p>.05), anne (F(3,421)=1.86, p>.05) ve baba (F(3,420)=.27, p>.05) eğitim düzeyine, algılanan ebeveynlik tutumlarına [anne (F(3,417)=.53, p>.05), baba (F(3,418)=1.38, p>.05)], gelire (F(2,420)=.56, p>.05) ve aile içi şiddet geçmişine (t=1.60, p>.05) bağlı olarak farklılaşmadığı gözlenmiştir. Bulgular literatür ışığında tartışılmış ve sonuçlara dayalı olarak öneriler getirilmiştir.
Anahtar Kelimeler: İlişkide Karar Verme, Romantik İlişki, Aile
|
